Mijn eerste wedloop

Afgelopen week liepen Man en ik de Salverda Berkumloop. Samen met 1498 andere fanatiekelingen stonden we even voor 19.00 uur trappelend van ongeduld klaar voor de start. Het was een mooie nazomerse avond met een heerlijk hardlooptemperatuurtje. We hadden ons ingeschreven voor de vijf kilometer. Appeltje, eitje, leek ons. We lopen al enige tijd meer dan dat, dus dit was puur voor de fun en we zouden het wel even fluitend doen. Niets van dat alles. Wat viel dat tegen. Dit was met stip de meest beroerde vijf kilometer die ik tot nu toe in mijn hardloopcarrière had gelopen. Enthousiast vertrok ik, samen met de massa in een lekker tempo. Maar al gauw voelde het helemaal niet goed. Ik was waarschijnlijk te hard van start gegaan, dus ik besloot wat te temperen. Dat hielp niks, ik bleef maar hijgen en puffen en naar adem snakken tot misselijkheid aan toe. Wat was er aan de hand? Ik zette door, want vijf kilometer, die moest ik toch met gemak kunnen uitlopen? Waar was toch die relaxte hardloopflow die ik de laatste maanden steeds beter had leren vinden? Heel ver van hier in elk geval. Wat een beproeving. Ik sleepte mezelf de finish over, waar Man mij opving. Ook hij had verre van lekker gelopen. De hardloop-app op onze iPhones gaf duidelijkheid. We hadden allebei hartstikke snel gelopen, voor ons doen dan. Allebei een persoonlijk record! Opgefokt door de massa, dat moest het zijn. Toen konden we weer lachen. Wat was het eigenlijk leuk om met zo’n loop mee te doen. Al die mensen langs de kant met muziek, bekertjes water, gejoel en applaus. Dat heeft wel wat. Maar wat was ik ziek die nacht. Koud, warm, warm, koud en vice versa. Zere benen en hoofdpijn. Kennelijk vond het lijf dat het toch echt te hard had gelopen en zichzelf iets teveel had uitgedaagd. Ik was tot het gaatje gegaan, helemaal kapot.. Maar wel trots. Trots op mijn 83^e plaats. Van de 365 vrouwen die ook de vijf kilometer hadden gelopen was dat toch een prachtige eindnotering. Het leek mij stiekem wel een vaantje waard. Zo’n leuk ouderwets vaantje. Maar dat is blijkbaar iets van ver voor de eeuwwisseling. De ervaring wordt slechts een herinnering, de uitslag een digitaal document.